Elektrownia Fukushima I (Fukushima Daiichi) z sześcioma reaktorami BWR o łącznej mocy 4,7 GW była przed trzęsieniem ziemi 11 marca 2011 jedną z 15 największych elektrowni jądrowych na świecie. Była też jedną z najstarszych w Japonii . Od jej pierwszego reaktora Fukushima-Daiichi-1, włączonego do sieci 17.11.1970 r., starsze były tylko reaktory Tsuruga-1 (BWR) i Mihama-1 (PWR).

Inwestorem rozpoczętej w 1966 r. budowy była firma Tokyo Electric Power Company (TEPCO), a reaktory dostarczył amerykański  General Electric (GE).

Fukushima-Daiichi, jak wszystkie japońskie elektrownie jądrowe, została zbudowana  na wybrzeżu morskim, co zapewniało dostatek wody do chłodzenia reaktorów i ułatwiało transport paliwa. Dzięki temu koszty eksploatacji były znacznie niższe.

Elektrownię zbudowano w rejonie bardzo aktywnym sejsmicznie na zachodnim wybrzeżu, otwartym na bezmiar wód Oceanu Spokojnego. Zatem zagrożenie trzęsieniami ziemi i falami tsunami było od początku oczywiste.

Elektrownia zajęła 3,5 km kw. nadmorskiego urwiska o pierwotnej wysokości 35 metrów nad poziomem morza.

Gdy w grudniu 1966 rozpoczynano budowę 1. reaktora, TEPCO nie miało żadnego doświadczenia w dziedzinie energetyki jądrowej, więc całość prac projektowych i wykonawczych spoczęła na GE. Według opracowanych przez Amerykanów założeń należało pierwotną skarpę obniżyć z 35 do 20 m n.p.m. i na tym poziomie posadowić reaktory. Japończycy, aby obniżyć koszty operacyjne reaktorów, zdecydowali o obniżeniu skarpy do 10 m npm. (Japan Press Weekly) co naraziło elektrownię na katastrofę, gdy po trzęsieniu ziemi nadeszła 15 metrowa fala tsunami.